Maydanoz...

Yeni görev yerimdeki ilk günümdü. Erken kalkıp okula vardım. Bahçe kapısından girmek ne mümkün… Servis minibüsü girişi kapatmış… Bekle bekle gideceği yok… Sen erken kalk, bunca yolu aş, okulun kapısına dayan, içeri gireme…  Yok öyle… Öfkelendim. “Bu densize haddini bildirmek boynumun borcu” dedim, indim arabadan…   Minibüsün arka yan tarafından öne doğru yürüdüm. “Kardeşim sen ne yapıyor…” dedim, demedim, öğrencilerle ilgilenmeyi bir yana bırakıp başını  çevirdi. Bana baktı. Sadece baktı.  İkna oldum. “Biraz daha beklesem ne çıkar”. Üç dört saniyelik o bakış, nasıl anlatsam taşıdığı tüm öğrenciler tehdit altında olan bir dişi kurt, bir Asena bakışı…  Ya da çocuklarını koruma içgüdüsüyle hareket eden Amazon kadını… Öyle baktı bana… İkna ediciydi. Hiçbir şey söylemedi.  Sadece baktı. Ben başkasına söylüyormuşum gibi öğrencileri indirmeye devam etti.  Ben makul bir insanım. Delip geçen bakışlardan tırstığım sanılmasın. Girişi engellese de öğrencileri güvenle